به نام خداوندی که شمع را آفرید تا بدانیم که معلممان را به چه چیزی تشبیه کنیم و بدانیم که شمع می سوزد و اطرافیان خود را نورانی می کند و یک کمی هم بیخ گوش ان ها را گرم می کند که برای شمع به آن کوچکی کلی حرف است . ما برای جواب دادن به این سوال خدای نکرده به قول بابایمان جسارت به حضور منور معلم خود نمی کنیم و جرات آن را نداریم که پیش معلم نازنین از خودمان چیزی بنویسیم . مقام بلند معلم کجا و قلم کوتاه من کجا . اما خوب به قول بابایمان چه می شود کرد . تکلیف است و کاری نمی شود کرد .
البته ما از همان اول می دانستیم تکلیف را که همان مقش خودمان است فقط باید نوشت و کاری نمی شود کرد . ولی گفتیم شاید از زبان بابا بنویسیم بهتر است .
یک معلم خوب چنان نباید باشد ، بلکه چنین باید باشد :
مهربان باشد
درست است که از قدیم گفته اند چوب معلم گله هر کی نخوره خله ، ولی باید به قول بابایمان توجه داشته باشید که چوب و شلنگ و سیم مربوط به دوران پارینه سنگی بوده است . در زمان ما از تشبیهات نرم استفاده می کنند تا خدای ناکرده بچه ها عقده ای نشوند و مثل گذشته به پرتاب ترقه و نیمکت شکنی روی نیاورند . معلم خوب نباید به خاطر عده ای دانش آموزنما خودش را ناراحت کند و ما را ناراحت تر .اگر مهربانی یادش برود به جای این که خودش مثل شمع بسوزد دل ما را می سوزاند و کلاس را دود غلیضی از غم و اندوه فرا می گیرد .
خوب درس بدهد
یعنی این که وقتی یکی از بچه ها برای بار پنجم هم نفهمید که آقا معلم چه می گوید ناراحت نشود و قهر نکند . خب شاید آن بیچاره حواسش پرت شده و آقا معلم اصلا نباید فکر کند که پرت نشده و خودش را به پرت زدن زده است . بعدش هم وقتی خوب درس داد هر وقت یکی از بچه های پردل و پر از جرات کلاس گفت خسته نباشید درس را تمام کند و با بچه ها جوک بگوید و بخندد تا روحیه ی آن ها شاد بماند و زیر سنگینی درس له نشود .
نمره بدهد
معلم ها همیشه از بچه ها می خواهند که توی کلاس به درس گوش بدهند و توی خانه درس بخوانند تا سر امتحان نمره ی خوبی بگیرند . همه ی ما می دانیم که آن ها البته درست می گویند . ولی باور کنید آقا اجازه ! مادرمان مرتب مریض می شود و مجبوریم تا صبح بالای سرش بیدار بمانیم و پرستاری کنیم . به پدرمان هم توی مغازه کمک می کنیم . این وطر نیست که فقط موقع خوردن آستین ها رابالا بزنیم . باید همیشه کمک کنیم . شب ها خسته می شویم و همیشه پای تلویزیون وقتی که خودکار دستمان است خوابمان می برد . این همه را برای این گفتیم که می دانیم همه ی بچه ها بالاخرخ یک مادر مریض یا خواهر کوچولوی جیغ جیغو یا پدر پیر دارند که به خاطر خوبی کردن به آن ها قید اینترنت و بازی های رایانه ای را می زنند ، اما باز هم نمی توانند درس بخوانند . توی جلسه ی امتحان هم کمی هول می کنند و جواب ها از مغزشان می پرد . چه می شود معلم های عزیز به خاطر تشکر از زحما این بچه های خوب و زحمتکش چند نمره ای بهشان ارفاق کنند . به قول بابایمان جای دوری نمی رود که !
